Inspiratie kwijt of niet verbonden?

Het is al een hele tijd geleden dat ik dingen geschreven heb. Al lange tijd geen columns voor websites, geen artikelen voor kranten, geen visie en meningen meer over mijn hobby’s van toen en nu, politiek of gewoon zaken die mij dwars zitten of juist goed doen. Het wilde gewoon niet meer met mij. Op, leeg, geen inspiratie, mijzelf eigenlijk al een tijdje kwijt.

En zoiets vreet aan je, als mensen naar je vragen worden de verhalen waar je naar verwijst ouder, de timeline van mijn leven lijkt dan stil te staan. Deels klopt dat ook. Er is sinds ik doof werd zoveel veranderd, Ben getrouwd maar ook weer gescheiden. Mijn zoon het huis uit, mijn dochter nu een tiener….. en ik op weg naar 50? En toch staat de tijd stil, want ik lijk soms niet meer te schitteren.

Het knaagt al een tijd aan mij, waarom zou ik dit toelaten? Waarom zou ik er aan toegeven? Waarom wil ik dingen niet anders… of wil ik het juist heel anders maar is het de weg er heen wat mij tegenhoudt? Tot een tijdje geleden zou ik geen enkel antwoord geweten hebben.

Stoppen met roken

Maar nu is dat anders. Sinds een aantal weken zijn er dingen aan het veranderen. Ten eerste ikzelf, ik kijk weer op een andere manier tegen dingen aan. Eén van de gevolgen is het radicale stoppen met roken. Was makkelijk, nadat het besluit genomen was, werd het pakje leeg gerookt en geen nieuwe meer gekocht. App op de telefoon, en iedere keer het bedrag wat ik volgens die app bespaarde doelbewust uitgegeven aan dingen voor in huis. Gaat hard dan opeens. Nu zag ik het geld niet meer in rook opgaan. Maar er is maar één reden om echt te stoppen, de gezondheid van mij en de mensen om mij heen.

Nog meer dingen zijn aan het veranderen. Ik doe belangeloos meer voor anderen. Of ik dat bewust zo doe of “het” gewoon opeens een andere insteek werd, ik weet het niet maar ooit komt zoiets vast positief op mijn pad terug. Sterker nog, ik kreeg afgelopen week een kerstpakket toegezonden, omdat ik iemand geholpen had. Toen zij vroeg wat ik voor mijn hulp wilde hebben zei ik, “doe maar een reep chocolade”. Dit gebaar, die onverwachte doos, het heeft mij doen huilen.

Food

En ik merk nog iets anders. Mijn hersenen hebben food nodig, veel food, en dat ontbrak. Te weinig input waar ik iets mee kon. te weinig om te sparren, te weinig om weer ergens voor te gaan. En juist op momenten dat je het niet verwacht komen er weer mensen je “netwerk” binnen welke je wel laten merken dat dat “te weinig” ook iets is waar je zelf wat aan kan doen. Eén van die nieuwe mensen is gelijk een bijzondere, een type waarvan je op het eerste oog denkt dat zij ver weg van je zou staan, maar voel mij er juist bij thuis. Duidelijk iemand waarvan je hoopt nog veel food van te krijgen.

Gelijk een lastige zeker met nieuwe mensen, het slechte horen maakt de communicatie geregeld tot een hel, niet alleen voor mij omdat het soms zoveel moeite kost om gerechten voor de hersenen te verslinden, maar ook voor mijn gesprekspartners, Zij doen hun best. Herhalen soms wel 10 keer wat ze zeggen, en als het dan nog niet lukt om de boodschap aan mij over te brengen, een gefrustreerd “laat maar”, Maar nee ik wil geen “laat maar”, ik jullie begrijpen, jullie horen en weer verbonden zijn.

Verbonden

Daar zit de kern van wat het probleem is. Niet zo zeer het inspiratieloos zijn is het probleem, het probleem is het niet verbonden zijn, iets wat mij behoorlijk eenzaam maakt. Maar er aan toe geven? Nee dat zal ik niet doen. Al zal het weer zoeken worden naar de weg (hoewel ik de ingeslagen pad ervaar als een warme deken, ondanks dat het weer nieuwe onzekerheid met zich meebrengt). Al zullen de schrijfsels in de komende tijd nog niet het niveau hebben van jaren geleden, ik ben weer onderweg. Hopelijk komen we elkaar vaker tegen, want eenzaam en niet verbonden wil ik niet meer zijn.

P.s.al is de senseo hier niet te zuipen, welkom ben je altijd.