Dit wordt geen leuke blog, maar moet het van mij afschrijven. Er zijn te veel dingen gebeurd die mijn levenslust doen bevriezen. Mensen die wegvallen om hoe ik ben. Om hoe ik reageer, om hoe ik mijzelf staande probeer te houden. En dat ligt niet aan hen, het ligt aan mij, ik ben niet de makkelijkste, nooit geleerd om mij goed te uiten naar anderen. Wat men ziet is helaas niet altijd wat men krijgt. En men rent weg omdat gras bij de buren toch groener lijkt.
Dood, ik ben er niet bang voor, integendeel, zoals ik mij nu voel, begin ik er naar te verlangen, er is niet veel meer anders dan mijn kinderen, en die zijn allemaal het huis uit, zij komen wel op hun pootjes terecht. En dat verlangen, er is nog iets wat mij tegenhoudt om er zelf voor te kiezen, maar die lijn tussen wel of niet, het is net zo dun aan het worden als de lijn die er vaak is tussen liefde en haat.
Maar de show houdt een keer op, wanneer de laatste voorstelling is? Staat nog niet ingepland, weet niet of ik die datum kan bepalen of de natuur het voor mij gaat doen. Maar als het laatste waar je nog voor wilde vechten weg valt, als je mensen om je heen ziet verdwijnen, dan is er niet veel meer om voor te gaan, dan is er de uitgang.
En die uitgang zal ik ook alleen nemen, geen bezoek, geen bloemen, geen kaarten, geen tranen hoeven er te rollen. De strijdlust die ik heb, de laatste strohalmen die ik zou willen grijpen om weer lol te hebben in het leven? Het voelt niet gegund, het voelt alsof ik ze verloren ben.
Het is wel klaar, moet nog even door want juist dat zelf er uit stappen, hoe dun ik die lijn ook ervaar, ik kan het niet, ik kan mijn jongens niet nog een ouder toewensen die zelf er uit stapt. En dus rest er maar 1 ding, moet de tijd uitzingen.
Ik zou weer willen lachen maar ook moeten lachen, mijn emoties, onmacht, woede, frustraties enzovoort weer voor mij willen houden. Maakt mij kwetsbaar, onzeker en geeft niet de energie die ik wel nodig heb. Weer lachen, zodat niemand ziet wat er echt in mij speelt en omgaat, dat voelt veiliger.
En dat moet ik alleen doen, want sta ook alleen. Voel mij nu leeg, maar mag niet opgeven, zal nog meer moeten loslaten. De koek op zich, die raakt op. Maar ik zal weer van mijzelf houden, dat is de missie!
Jeetje Mario,
Wat erg dat je je zo rot voelt. Ondanks dat ik niet alleen ben, herken ik wel je gevoel in deze enorm enge wereld momenteel. Soms gaan er mensen dood en dan denk ik, nou die waren misschien mooi op tijd weg uit deze hellhole die het geworden is.
Je bent vast bekend met 113 nummer?
Misschien helpt t met een specialist te praten over deze enorm sombere gevoelens.
Veel sterkte kerel. Ik vind het dapper van je dat je zo kwetsbaar durft te zijn.
Dikke knuffel
Hanneke
Hi Hanneke,
Ja alleen denk ik dat je mij dan verkeerd inschat, ik zal niet snel zelf uit het leven stappen, wel zal ik de regie in handen nemen zodra ik ook maar merk dat het leven de verkeerde kant op gaat. Mijn ex-schoonmoeder is onlangs overleden, na jaren van dementie, de laatste jaren wegkwijnend in een verzorgtehuis. Dat dus nooit, er is nog voldoende om te leven.
Je hoeft het ook niet daadwerkelijk te doen maar die gevoelens kunnen wel veranderen door therapie of een professional. Zodat je steun hebt, kan praten en handvatten krijgt hier uit te komen.
Mij hielp het altijd enorm om in mijn eentje op reis te gaan. Hoeft niet ver of duur maar gewoon met jezelf als beste vriend op pad naar een nieuw avontuur.
Veel sterkte Mario!
Je bent echt niet de enige, vergis je daar niet in. Uiteindelijk is iedereen “alleen”. Je bent “alleen” gekomen en je gaat ook “alleen”. Alle mensen in de tussentijd zijn, in principe passanten, iedereen zal het “alleen,” moeten doen. De grootste misvatting die iedereen heeft is dat ze anderen nodig hebben. Om gelukkig te zijn, om te huilen, om te lachen, om lief te hebben etcetera. En juist daar gaat het fout want om gelukkig te zijn, moet je gelukkig met jezelf “alleen” zijn. Om lief te kunnen hebben, moet je vooral als eerste van jezelf houden om ook van anderen te houden. Geluk of liefde van andere is altijd kortstondig.
Ik hoop en wens vooral dat jij de liefde en het geluk in jezelf gaat vinden.
Dikke knuffel 😘
Het is niet dat ik niet van mijzelf houd, daar is wel verbetering in mogelijk, alleen dan nog zal ik eens moeten kijken hoe ik dat ook beter uit draag.