Revalidatie met Ana-Bole Steroïde

Het is dinsdag 10 juli 2018, na wekenlang hele hoge temperaturen is het vandaag behoorlijk fris. Ook vandaag mag ik weer naar hartrevalidatie bij Capri. Lekker even wat sporten na een hartinfarct. En ik heb er zin in.

Ben mijn bed al vroeg uit. Geen appelsap meer in de koelkast, dat wordt pillen slikken met koffie. Sinds een week of 2 heb ik er extra veel omdat het moet. Niet omdat ik mij daar beter door zou voelen, in tegendeel. Ik zie mijzelf steeds meer als een chemische substantie.

Half 10 mag ik mij weer melden in de sporthal op de Akkers. De tribunes zitten zoals altijd afgeladen vol met vele fans, die naar de circa 25 revaliderende hartfalers komen kijken. Wij zijn waarschijnlijk het standaardtype niet-sporters want om nu te zeggen dat hier het eerste elftal staat opgesteld? Nou nee.. en met mijn bijna 50 ben ik nog steeds één van de broekkies.

Vandaag wordt de club gedrild door een nieuw gezicht. Onze vaste “Harry” stelt haar aan ons voor. Nu versta ik niemand in deze sporthal dus net als “Harry” geef ik ook deze dame maar een naam… Het eerste wat in mij opkomt.. “Ana-Bole Steroïde”. En dan het liefst een beetje op zijn fake-Russisch uitgesproken. Die ingeving blijkt een goede te zijn. Onze “Harry” roept iets door de zaal dat we wel zullen gaan zweten of zo, verstaan doe ik het amper.

Bezemsteel

Iedereen moet een bezemsteel pakken. En daarmee gaan we aan de gang. Verspreid over de zaal gaan de sporthelden onze “Ana-Bole” nadoen. Maar dammmmmmm… Is zij opgeleid in een Russisch strafkamp? Wordt zij gedeporteerd wanneer ze het niet goed doet naar een Poetin heropvoedingsdorp? Jeetje wat is dit. Ik zweet nu al. “Ana-Bole” doet voor, wij doen der zwetend puffend zuchtend en steunend na. Ik zie de eerste al afhaken richting de fietsen.

Ja “Ane-Bole” doet dit volgens mij voor het eerst. Haar moordende tempo bezorgt mij bijna een hartinfarct. En dat is de bedoeling niet. De oefeningen lijken op het eerste oog ook totaal niet zwaar. Doen alsof je in een roeiboot zit en dan roeien.

“Ana-Bole” beheerst haar Nederlands wel, haar tellen tot tien is onverbiddelijk: Eén, Twee, Drie, Vier, Vijf, Zes, Zeven…….ik haak nu al af bij dit tempo, Acht Negen Tien…. Ik zie overal de rooie koppen. Maar geen rustmoment. We moeten blijkbaar voor half 11 in Moskou zijn dus hup de volgende variant volgt al weer… En weer het ge-tel tot 10. Wat een zware ochtend… ik ga maar fietsen. Vrijdag “Harry” weer… want deze dame bezorgt mij nog eens een hartinfarct.